Grand Raid de Reunion 2010, La diagonale des fous. 21/24-10-2010

Grand Raid de Reunion 2010 ook wel “La diagonale des fous” genoemd is een non-stop trail op het bergachtige en vulkanische eiland Reunion. De versie van 2010 was 163 kilometer door  de bergen met 9643 meter hoogteverschil. Het parcours ging diagonaal over het eiland van zuid(Cap Méchant) naar noord(Saint-Denis ,Stade de la Redoute) en bestaat voornamelijk uit GR paden. De wedstrijd kent een limit van 66 uur.

 Réunion is een eiland in Afrika ten oosten van Madagaskar en ten westen van Mauritius. Het is een Frans overzees departement. Op 11 uur vliegen vanaf Parijs. Omdat Réunion een Frans departement is, maakt het deel uit van de Europese Unie en betaal je er gewoon met de euro. Het heeft ongeveer 735.000 inwoners, die hun oorsprong vinden in Afrika, Azië, Madagaskar en Frankrijk. Er zijn twee grote bergmassieven met als hoogste toppen de Piton des Neiges (3.069 meter) en de nog werkende vulkaan Piton de la Fournaise (2.631 meter). De laatste grote vulkaanuitbarsting dateert van 1986. Sindsdien zijn er regelmatig kleinere uitbarstingen geweest.  Centraal op het eiland liggen drie uitgedoofde vulkaankraters: Cirque de Mafate, Cirque de Cilaos en Cirque de Salazie. De wanden van de cirques rijzen wel 1.000 meter steil omhoog. Het parcours van 2010 loopt door alle drie de cirques.

Start vrijdag 21-10-2010, na de controle van de verplichte items: koplamp, reserve batterijen, fluit, reddingsdeken, rugzak, 2 liter water, regenjas en sporttape is het wachten op het startschot. Iets na 22:00 is het zover 2555 deelnemers beginnen aan de Grand Raid. Er zullen er uiteindelijk 1444 de eindstreep halen. 43% is uitgestapt of was te laat bij een van de controleposten.

De eerste 2 kilometer gaan over het asfalt daarna de suikerriet velden en vervolgens de jungle. De eerste uitdaging is de beklimming van de vulkaan. In het donker omhoog van 17m naar 2350m in 24km. Langzaam maakt de jungle plaats voor struikgewas en wordt het kouder en kaler. De eerste uitvallers liggen naast het pad. Ingepakt in hun reddingsdeken. Gevallen, bebloede hoofden, knieën en benen. Ik kom zonder problemen boven. Aan de kraterrand dan de verrassing. De grond begint te grommen even later zie je de lavabrokken rondspatten. Een van de nevenkraters is actief geworden in de vroege ochtend van de 22 oktober. Ik heb drie keer de tijd genomen om naar dit natuurgeweld te kijken. Bij verzorgingspost Foc Foc(2350m) kijken ik nog eens om. Ik kan de eruptie niet meer zien maar de hemel is helemaal oranje.

Na 30 kilometer, 7h20m onderweg, bereiken we het maanlandschap van de Plaine des Sables. Hier groeit niets. Zwarte bodem met overal rotsblokken. Het gaat vervolgens 5 kilometer lang over vlak terrein. Alleen jammer dat er zoveel stenen op het pad liggen. Meermaals zie ik ze niet maar trap er tegen aan. En dat voel je. Na de Plaine des Sables (2300m) een kleine klim naar de Plaine des Remparts. De kleur van de paden is intussen van zwart veranderd in steenrood. Pracht gezicht in combinatie met de grijs en geelgroene struiken. Nu naar Oratoire Ste Thérèse ( 2400m). Niet zoveel hoogtemeters tussen de Plaine des Sables en Oratoire Ste Thérèse. Een kleine 250 over 7 kilometer . Vanaf Oratoire Ste Thérèse gaat het naar La Plaine des Cafres. Een vruchtbare streek met groene weiden gelegen tussen het imposante massief van de Piton des Neiges ( 3069 m ) en het maanlandschap van de vulkaan. Hier grazen ook de koeien inclusief bel. Stukje Alpen in de tropen. Van La Plain des Cafres gaat het via Mare à Boue (1594m) over moeilijk begaanbare paden, lopen met handen en voeten, door de jungle naar Forêt de Bélouve. Een oud en bijna onaangetast oerbos. Allerlei soorten boom-varens, klimplanten en korstmossen geven een Jurassic Park gevoel. Mooi en mysterieus. Links en rechts van de paden orchideeën, hortensia's, fuchsia's en meer planten waarvan ik de naam niet ken. Bij Gite de Bélouve (1594m) begint de afdaling naar Hell-Bourg (970m). Een afstand van 3,5 kilometer en 600 meter dalen.

Vanaf Hell-Bourg (1000m) gaat het via Cap Anglais (2157m) naar Caverne Dufour(2484m). Ofwel bijna 1500 meter stijgen over 10km. Bij vertrek uit Hell-Bourg begint het te regenen en wordt het kouder en kouder. Het pad begint modderig en hier en daar glad te worden. Langzaam omhoog door de vochtige met mist flarden versierde jungle. Pracht gezicht. Pas vlakbij Caverne Dufour wordt het weer droog en warm. De jas kan dan eindelijk weer uit. De omgeving is intussen totaal veranderd. Geen jungle meer maar houtachtige schouderhoge struiken. Als ik achterom kijk zie ik nog de regenwolk waar we net nog in liepen. Honderd meter lager lopen ze nog in de regen. Hier is het gelukkig droog. Helaas nog steeds koud.

Na Cavere Dufour begint de afdaling naar Cilaos(1220m) via Le Bloc(1387m). Aan deze kant van de berg is de temperatuur een stuk aangenamer en het zweet begint weer te stromen. De eerst 5km afdalen van bijna 2500 meter naar 1400 meter. Hier begon het voor mij moeilijk te worden. De knieën werden voelbaar en bij elke stap kwam de pijn. Vanaf nu was het dan ook rustig afdalen en regelmatig even aan de kant om de achteropkomers voorbij te laten.

Cilaos, 90km en 5121 hoogtemeters gedaan. Ruim over de helft. Na 21h56m aankomst in de schemering in Cilaos stade. Tijd voor wat bekers cola, koppen koffie en een bord macaroni met kip. Na 22h21m, vrijdag 22-10-2010 22:21, weer op pad. Op naar de Col du Taibit (2082m). Een afstand Cilaos van 10km met 1332  hoogtemeters. Maar eerste gaat het naar de Cascade de Bras Rouge. Een waterval op 5 kilometer van Cilaos. Hier de beek over om vervolgens te beginnen met de beklimming van de Col du Taibit (2082m). Echter een beek oversteken in het donker is nog niet zo eenvoudig. Gevolg natte voeten. Daarom eerst droge sokken voordat ik begin aan de beklimming. Halverwege de beklimming nog een verzorgingspost. Hier staan ook een aantal veldbedden. Maar een poging om een uurtje te rusten mislukt. Terwijl ik lig willen de benen verder. Na 10 minuten dan ook al weer op pad. Op naar de Col du Taibit.

Vanaf Col du Taibit(2082m) de Cirque de Mafate in en via Marla(29h56m), Trois Roches(32h13m), Roche Plate (34h07m), Ilet Orangers(36h24m), Deux Bras(aankomst 40h05m, vertrek 40h29m) en Dos D'Ane naar La Possesion(10m). Aankomst in La Possesion 47h03m. Een afstand van veertig kilometer waarbij we afdalen van 2082 meter naar 10 meter. Ondertussen ook nog 2220 meter klimmen. Op het heetst van de dag. Na de verzorgingspost in l'Ilet des Orangers (116km en 7135 hoogtemeters) is het 10km naar de volgende verzorgingspost in Deux Bras. Dit in de gloeiende zon en geen beschutting. Onderweg komen dan ook verschillende deelnemers zonder water te zitten. Een deelnemer zie ik naast de weg liggen. Aan het zuurstof en verzorgd door hulpverleners die net met de helikopter zijn gebracht. Meermaals zorgen deelnemende eilandbewoners voor water door balderen op elkaar te leggen waarop er water van de bladeren af gaat stromen. De bidons en camelbags kunnen weer worden gevuld. De laatste kilometer naar Deux Bras komen we bij een beek en is er weer voldoende water. Meermaals moeten we de beek over voordat we eindelijk bij Deux Bras zijn. Tijdens de afdaling zijn mijn bovenbenen verbrand. Dit merk ik pas na vertrek uit Deux Bras. Zodra de zon er maar even op scheen kwam de pijn. Daarom direct na vertrek uit Deux Bras een mooie plek in de schaduw opgezocht om te wachten op de wolken die dagelijks rond het midden van de middag de cirques in trekken. Zo ook vandaag. Na een half uur kon ik weer op pad.

Na 47 uur, zaterdag 23-10-2010 21:03, kom ik aan La Possession en begint de ellende. Mijn Frans is minimaal en het Engels bij de vrijwilligers van de organisatie is ook minimaal. Komt nog bij dat na 47 uur zonder slaap mijn hersens ook niet optimaal meer werken. Gevolg ik dacht dat ik was gefinished en de organisatie dacht dat ik wilde opgeven. Dit werd pas duidelijk toen ik de parkeerplek waar ik had afgesproken met mijn vrouw niet kon vinden. Toen ik bij de organisatie ging vragen waar de parkeerplek was bleek deze 20km verderop te zijn. Toen werd ook duidelijk dat ik niet wilde opgeven en is de molen gaan werken om mijn weer als actieve loper in het systeem te krijgen. Mijn blaren zijn door het stil zitten behoorlijk opgezwollen en ik besluit ze daarom te laten doorprikken. Echter de EHBO was een grote chaos. Uiteindelijk heb ik mijn blaren zelf geprikt. Ook bij de EHBO geen woord engels. Door gebruikte spullen uit de prullenbak te halen kon ik duidelijk maken wat ik aan materiaal wilde hebben. Dan eindelijk na meer dan 5 uur oponthoud  weer op pad. Intussen meer dan 52 uur onderweg en  geen wedstrijdspanning meer in mijn lijf. Ik vervolg nu als meelopende toeschouwer mijn weg. En wat voor weg. Het begint met 5km kwelling voor mijn voeten. De Chemin de Anglais, na meer dan 5 uur bijna niet lopen en versgeprikte blaren een martelgang. De 5km basalt blokken liggen er sinds 1767. Na bijna 240 jaar nog steeds niet kapot te krijgen.  Over de 5km van La Possession naar Grande Chaloupe heb ik uiteindelijk bijna 8 uur gedaan. Na 47h03 was ik in   La Possession en na 54h50m kom ik aan in Grande Chaloupe. Onderweg op de Chemin de Anglais nog wat hazeslaapjes gedaan.

In Grande Chaloupe heb ik een tijdje gewacht tot het licht werd. Ik wilde de laatste beklimming rustig aan doen en goed kunnen zien waar ik mijn voeten moest zetten. Was achteraf niet nodig geweest. Een groot deel van de beklimming naar Saint-Bernard ging via asfalt. Na Saint-Bernard weer de bossen in en zijn het weer technische paden. Drie en half uur na aankomst Grande Chaloupe bereik ik Colorado. Volgende en laatste halte is nu de finish in Saint-Denis (Stade de la Redoute). Anderhalf uur later kom ik daar aan. Zondag 24-10-2010 iets voor 10 uur in de ochtend. Finish in 59h56m09s.

De afstand was niet nieuw voor mij, het hoogteverschil had ik me geestelijk op voorbereid. Echter de kwaliteit van de paden had ik te positief ingeschat. Daar had in mijn knieën beter op moeten trainen.

De Grand Raid was paradijselijk maar zwaar. Over lava-velden, door oerbossen, prachtige creoolse dorpjes en een aantal keer de beek over. Wonderbaarlijke flora. Elk dal weer anders. Elke col weer anders.  Geen vlakke stukken en hoofdzakelijk bergpaden. Ofwel bij elke stap is het zoeken naar een plek om je voet neer te zetten. Overdag lukt dat prima maar in het donker wordt dat iets lastiger. Daar waar mogelijk hardlopen voor de rest stevig doorstappen. Pracht parcours. Tijdens de beklimming van de vulkaan begint deze dan ook nog eens  te grommen en spuit gloeiende lava uit een van zijn nevenkraters. Wat een ervaring. Kortom het was een prachtig, paradijselijk maar zwaar avontuur.