Vrijdag 10 september, Van start.
Nadat de eerste wakker is en geluid heeft gemaakt komt ook de rest in beweging. Zeven man druk bezig met douchen (nu het nog kan), aankleden en rugzak pakken. In de eetzaal staat de tafel al voor ons gedekt. Halverwege het ontbijt is het dan zover. Der Martin ist da. Eindelijk maken we kennis met onze gids. Eerst even een kennismakingsrondje en dan het verhaal van Martin. Dat blijkt allemaal niet zo spannend te zijn. Nadat hij door autopech twee uur later vertrokken was dan gepland kwam hij in een file terecht waardoor hij uren later in Täsch aankwam. Hij heeft in Täsch, in zijn auto, op de parkeerplaats, geslapen.

De kist met alpine materiaal staat voor het hotel. Pikkels, tuigjes, stijgijzers, prusiktouwen en lange touwen. Voor elk wat wils. Even passen en meten en je rugzak is weer een paar kilo zwaarder. Martin maakt de stijgijzers op maat. Langzaam ontstaat er een spanning in mijn lichaam. Te oordelen aan de uitgelatenheid van de anderen ook bij hen. Nog even en we vertrekken. Een eenvoudige etappe van Zermatt (1600 meter) naar Schönbielhutte (2600 meter). Het eerste gedeelte met de kabel baan. Hierdoor winnen we drie uur. Die we bij de Schönbielhutte gebruiken voor de eerste kennismaking met stijgijzers, tuigje en pikkel. Vol met schoolreis elan storten we ons in de kabelbaan en genieten uitbundig van de eerste makkelijke stijgingsmeters van onze tocht. Dan een kleine afdaling om vervolgens een klimmetje te doen maar de graat die ons aan de voet van de Schönbielhutte brengt. Dan nog even een kleine 300 meter omhoog en we kunnen van de zon genieten op het terras van de Schönbielhutte. Kortom alles is aanwezig voor een gemutliche wanderung.

Voor mij gaat het echter iets minder gemutlich. Tot op de graat gaat het mij nog allemaal gemutlich en is het met volle teugen genieten. Echter de klim naar de Schönbielhutte is een martelgang. Mijn longen weigeren voldoende lucht op te nemen zodat ik regelmatig, zeg maar gerust zeer regelmatig, stil sta om mijn longen vol te pompen. Dat belooft wat. Dat wordt de komende dagen zoeken naar de juiste balans tussen inspanningen en zuurstof opname.

Op het terras van de Schönbielhutte nemen we een uurtje rust. Nog even kijken of er voicemail is. En ja, er is weer voice-mail. Ik weet nu hoe het werkt. En binnen twee minuten weet ik dat de wasmachine van Paul weer kapot is. Wat nu is de vraag? Paul neemt snel contact op met thuis. Aan al het rusten komt helaas weer een eind. Ook voor ons. Want we gaan we nog even op pad om te oefenen op een sneeuwveldje. Hoe leg ik een prusik en hoe krijg ik mijn tuigje aan? Het worden een paar gemoedelijk en ontspannen uren voor ons. Voor de gids wat minder. Erik verstaat bijna geen Duits en Ignas heeft wat moeite met het Engels. Althans dat beweren ze. Martin is de beroerdste niet en geeft steeds na de Duitse uitleg nog even een Engelse uitleg.

Terug bij de hut nemen we een pannichen, Zwitsers citroen bier, op het terras. Het begint drukker te worden bij de hut. We blijken bezoek te krijgen van een Amerikaanse meisjes school. Een voor een druppelen ze binnen en na een uur lopen er ongeveer 35 Amerikaanse meisjes rond van een jaar of 14. Tussen hut en terras loopt intussen een Duitser zenuwachtig heen en weer. Steeds kijkt hij naar de aanlooproute van de hut. Dan loopt hij weer naar binnen en gaat daar dan door het raam zitten kijken naar de aanlooproute. Na een uur begint de huttenwirtin zich af te vragen wat er met de man aan de hand is en gaat een praatje met de man maken. De schemering begint intussen al in te vallen. Tijdens het gesprek zie je de verbazing en verontwaardiging op haar gezicht komen. Terwijl de man nog aan het praten is loopt ze bij hem weg en stap ze op Martin af. Wat blijkt. De man is vanmorgen met twee anderen vertrokken. Deze zijn echter onderweg afgehaakt. Ze konden niet meer. Toen heeft hij ze maar achtergelaten en is doorgelopen naar de Schönbielhutte. Daar zouden ze elkaar later dan wel weer zien. Samen met Martin tuurt de huttenwirtin het pad af op zoek naar de twee. En ja, heel in de verte, op de graad, worden twee silhouetten zichtbaar die langzaam, zeer langzaam dichter bij komen. Martin, Rob en Erik doen snel de schoenen aan en gaan de mannen halen. Na een uur staat Erik weer op het terras met een rugzak van een van de mannen. Een kleine tien minuten later zien we ook Rob met een rugzak. Ondertussen de eigenaar van de rugzak naar boven pratend. Na nog een klein half uur komen ook Martin en de tweede man boven. De man kan geen pap meer zeggen en laat zich vallen op de eerste de beste zitplaats die hij kan vinden.

’S avonds staat er het bergsteigeressen voor ons klaar. Aardappelpuree, salade en vleesgoulash. Voor de doorspoeling een biertje. Na het eten nog wat hangen in de hut. Een oude krant lezen die ons wordt gegeven door een Nederlander. Daarna Kuifje in het Frans. Na twee minuten was daar de lol vanaf. Dan maar wat rondlijken en allemaal doden van de bergen ontdekken aan de muur. Lekker opburend.