Zaterdag 11 september 1999, oefendag.
Die nacht moet ik er een paar keer uit. De WC blijkt buiten te staan. Een ouderwetse poepdoos. En als je daar ‘s nachts heen moet is een zaklantaarn geen overbodige luxe. Als je dan eindelijk de WC gevonden hebt is het met de neus dicht naar binnen en vooral de deur open. Doe ik dit niet dan komt het er van boven en van onderen uit. Ook de ochtendwasbeurt is een primitieve aangelegenheid. Dit ook niet binnen maar weer buiten. Een twintig meter van de hut staat een stenen trog waar langzaam water in stroomt. Deze trog is onze wasgelegenheid. Het is er niet erg druk. Zouden de meeste ongewassen vertrekken?

We staan klaar op het terras van de Schönbielhutte. Martin staat al naast het terras en doet steeds een aantal ongeduldige stappen in de richting die hij wil. Ja,‘t is een fanatiek baasje die Martin. Nog even wachten op Adrie en daar gaan we. Een hele dag oefenen op de Schönbielgletsjer. Eerst naar het oefenveldje van gisteren en dan gaat het flink omhoog tot een hoogte van 3200 meter. Hier nemen we een rust. Martin benut deze rust om ons te leren plaats bepalen. Dit met behulp van kaart en kompas. Na de plaatsbepalingen stappen we de Schönbielgletsjer op. De rest van de dag doen we aan de voet van Pointe de Zinal onze gletsjer oefeningen. Knopen leggen, lopen aan het touw, lopen op stijgijzers, zowel op vlakke ondergrond als op hellingen. Helling op, helling weer af. Achterste voren, zijwaarts, met doorgezakte knieën en lekker achterover hangen totdat je net niet valt. Halverwege de middag op zoek naar een geschikte spleet om in te hangen. Daar oefenen we "der toter man". De eersten die naar beneden moet springen, als oefenpop, hebben er nog wat moeite mee. Maar als blijkt dat de theorie en praktijk op een lijn zitten ontstaan er bijna vechtpartijen wie als volgende de spleet in mag. Het vertrouwen in mensen en materiaal wordt sterker.


Zo sterk dat we de komende dagen lachend tegemoet zien. De stemming is prima. We hebben er zin. Laat die gletsjers maar komen. Martin heeft er ook plezier is en heeft ons vandaag lachend en met enige cynisme omgedoopt tot "Die Manner vom Fläche". Aan het einde van de dag nog even wat gevoel krijgen met ijsboren. Nadat je ze weer hebt los gedraaid even in je hand houden, blazen op het uiteinde en richten op? Grote pret. Op de terugweg naar de hut hebben we ook onze eerste ontmoeting met gemzen. Een groep van ongeveer 15. De dag kan niet meer kapot.

Vlak bij de hut horen we een helikopter aankomen. Hij blijkt naar de hut te gaan om haardhout af te leveren. Bij de hut zien we het net vol hout liggen. Voor we het ons gemakkelijk maken rollen we eerste de touwen uit en leggen die te drogen op omheining van het terras. Na een tijdje rust steken de sterken onder ons hun handen uit de mouwen en brengen een groot gedeelte van het hout in de kelder onder de hut

Ook vandaag is het weer druk in de hut. Hier waren we voor gewaarschuwd. Nu geen Amerikaanse meisjes maar de een of andere reünie. Het lawaai zou wel eens lang kunnen aanhouden. Nou dat was dus inderdaad het geval. De hele nacht heb ik de muziek gehoord. Echt uitgerust ben je dan de volgende ochtend niet..