Maandag 13 september 1999, Hier kwam ik voor, Rifugio Nacamuli
Na een nacht met veel nachtrust staan we weer vroeg op(05:45). Na de ervaringen van gisteren heeft Martin in overleg met de groep de route aangepast. Vandaag gaan we naar Rifugio Nacamuli, daarna Rifugio Prayarer, vervolgens via de Col di Valcournera(3066) naar Cervinia, overnachten in de Rifugio Teodulo om vervolgens op volgende ochtend, donderdag 16 september, de Breithorn op te gaan..

Zoals gezegd geen licht in de kamer. Dus op de tast alles maar bij elkaar zoeken en in de rugzak proppen. Pakken we straks boven wel alles goed in. Boven branden maar twee lampjes. De Huttenwirt zijn buik is zichtbaar door het luik. Is daar waarschijnlijk bezig met het ontbijt. Dat geeft ons de tijd om de rugzakken goed in te pakken en ons wandeltenue in orde te maken. De buik van de huttenwirt blijft zichtbaar. Opeens gaat al het licht uit. Wat is er aan de hand. Lampen kapot? De baas roept iets in het Frans en even later gaan de lichten weer aan. Dat heeft hij snel opgelost. Nu dat eten nog! We gaan weer verder met de dingen waar we bezig waren. De baas roept weer iets vanachter zijn luik. Je ziet zijn buik heftig heen en weer gaan. Gaat @#$!@#@ dat licht weer uit en niet weer aan. Rob, die een mondje Frans spreekt, gaat richting luik en buik om uit te vinden hoe het zit met licht en ontbijt. Als Rob hem aanspreekt hoort het alsof de man ontploft. In mijn gedachten zie ik de buik weer heftig heen en weer gaan. Even later springt het licht weer aan en Rob staat met zijn handen vol met brood en thee. Een paar handen ter hoogte van de buik schuift nog meer brood en thee richting Rob.

Wat blijkt de buik stond de hele tijd op ons te wachten. We moesten ons bij hem melden voor het ontbijt. De eerste keer dat het licht uitging was een signaal van de buik. Niet door ons begrepen. Waardoor vervolgens het licht helemaal uitging. Gelukkig voor ons heeft Rob in zijn diplomatieke steenkolen Frans e.e.a. recht kunnen zetten zodat we toch brood en thee kregen. Nou ja brood. Het leek er op. Het was echter zo hard dat we even dachten dat het stukken van de hut waren. Dat ontbijt was weer een van die dingen die je doen besluiten "Cab de Bertol een keer maar nooit weer".

Om kwart over negen staan we aan de voet van de Haute glacier d' Arolla. Een lange licht stijgende gletsjer die ons naar de voet van de Col Collon (3087) zal brengen. Ik ben vandaag de hekensluiter. Het gaat moeizaam. Echter vandaag kan ik mijn eigen tempo lopen. Al tellend overwin ik mezelf en de gletsjer. Honderd tellen lopen honderd tellen rusten. Over de gletsjer blaast een koude wind die me doet herinneren aan lange schaatstochten op natuurijs. Zwoegend gaat het verder. De honderd tellen rust afbouwen tot vijftig tellen. Bij de Rifugio Di. Bouquetins hebben we afgesproken voor een rust. Daarna naar boven de Col Collon op. Dit is een redelijk steile opgang en zigzaggend moeten we naar boven. Boven nemen we het er van en gaan lekker in de zon liggen genieten bij een aantal kleine meertjes. Martin heeft zichtbaar het niveau van de groep geaccepteerd. Het genieten gaat ook bij hem de overhand krijgen. De prestatie gaat naar de achtergrond. Er is weer druk interactie tussen Martin en de groep. Vrolijke geluiden en gelach. Het schoolreisgevoel komt terug.

Na een uurtje genieten van de Italiaanse zon pakken we de draad weer op en wandelen in een rustig tempo het laatste stukje naar Rifugio Nacamuli. Wat een ontvangst. Een en al belangstelling van de beheerders van de hut. Wasknijper worden gebracht om onze kleren te kunnen drogen. Drinken staat direct klaar en zonder problemen worden voor elk van ons een lekkere portie Penne gemaakt.

Avondeten ook prima. Allerhande dingen extra omdat dit de laatste nacht is dat ze open zijn. Hebben wij even mazel. Na het eten komen er een aantal flessen rode wijn op tafel. Gezelligheid kent geen tijd. De beheerder komt er bij zitten en het wordt tijd voor de moppen. Hollandse moppen in het Frans, Hollands moppen in het Duits, Italiaanse moppen in het Frans, etc. Voor een aantal onder ons is het laat geworden. Te laat. Maar na zo’n rustige dag kan dat ook wel een keer. Het was vandaag echt een "gemutliche wanderung".